دعا=اجابت (؟!)

دو گروه خویش را از "مصاحبت" با وسعت

              و "هم نشینی" با رحمت محروم کردند

                          و در تنگنای دنیا ماندند و سوختند:

 

                 گروه  اول : آنان که به انتظار تقدیر

                                دست از اقدام کشیدند و به آسمان برداشتند

                                                        و خود را در الفاظ "محصور" کردند.

                 گروه دوم : آنان که به اتکاء تدبیر

                                دست به اقدام زدند و از آسمان برداشتند

                                                       و خود را در اعمال "محبوس" کردند.

"دعا" وسیله ای است که

         هم آن "حَصر" و هم آن "حَبس" را می شکند

                            و آن خود "محصور" و "محبوس" را   

                                قرینِ "رحمتِ بی شماره" و "وسعتِ بی کرانه" می کند.

 

-------------------------------------------------------

صدر نوشت مهجور مانده :

وَقَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ

و پروردگارتان فرمود مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم در حقیقت کسانى که از پرستش من کبر مى‏ورزند به زودى خوار در دوزخ درمى‏آیند

سوره ی غافر- آیه ی 60