نردبان مهربانی

مقصود تویی!

اگر تو بهتر نشوی ....

          قربانی، می میرد

                   نماز، می افتد

                         طواف، می ایستد

                                 سعی، می ماسد

                                        صفا، بی صفا می شود ...

 

****

صدر نوشت:

لَن یَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَکِن یَنَالُهُ التَّقْوَى مِنکُمْ

هرگز نه گوشتها و نه خونهای آنها به خدا نمی‏رسد، آنچه به او می‏رسد تقوا و پرهیزگاری شماست! حج- 37

سلام آغاز!

 با "سلام"

      نماز تمام نمی شود

                بلکه آغاز می شود!

--------------------------------

صدر نوشت:

وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِکْرِی سوره ی طه ﴿۱۴﴾

فَإِذَا قَضَیْتُمُ الصَّلاَةَ فَاذْکُرُواْ اللّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِکُمْ ..... سوره ی نساء ﴿۱۰۳﴾

بهترین "روش" ؟!

صراط مستقیم

      یک "راه" نیست

           بلکه یک "روش" است

                 که هرکس آنرا در پیش گیرد:

                              می روید ...

                              می بالد ...

                              می شکفد ...

                              مثل محمد (ص) به پهنای آسمانها و زمین وسعت می یابد ...

                              بهشت می شود، بهشت ...

 

آیا به اصلاح، بهبود یا تغییر "روش"ها فکر می کنیم؟

-----------

صدر نوشت مهجور مانده:

اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِیمَ  صِرَاطَ الَّذِینَ أَنعَمتَ عَلَیهِمْ ...   

دولت صحبت!

هر چیز که در صحبت آنی، آنی !

با هرچه یا هرکه

           در دنیا مصاحبت کنی،

                                همان می شوی:

                                          ... اگر با هستی ساز، اصحاب النعیم 

                                ... اگر با هستی سوز، اصحاب الجحیم

 

***

.....

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد                       ....

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم                دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

دیوان حافظ

 

---------------------------------------------------

صدر نوشت:

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ  وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ- سوره انفطار آیات 13 و14

دعا=اجابت (؟!)

دو گروه خویش را از "مصاحبت" با وسعت

              و "هم نشینی" با رحمت محروم کردند

                          و در تنگنای دنیا ماندند و سوختند:

 

                 گروه  اول : آنان که به انتظار تقدیر

                                دست از اقدام کشیدند و به آسمان برداشتند

                                                        و خود را در الفاظ "محصور" کردند.

                 گروه دوم : آنان که به اتکاء تدبیر

                                دست به اقدام زدند و از آسمان برداشتند

                                                       و خود را در اعمال "محبوس" کردند.

"دعا" وسیله ای است که

         هم آن "حَصر" و هم آن "حَبس" را می شکند

                            و آن خود "محصور" و "محبوس" را   

                                قرینِ "رحمتِ بی شماره" و "وسعتِ بی کرانه" می کند.

 

-------------------------------------------------------

صدر نوشت مهجور مانده :

وَقَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ

و پروردگارتان فرمود مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم در حقیقت کسانى که از پرستش من کبر مى‏ورزند به زودى خوار در دوزخ درمى‏آیند

سوره ی غافر- آیه ی 60