دو گروه خویش را از "مصاحبت" با وسعت
و "هم نشینی" با رحمت محروم کردند
و در تنگنای دنیا ماندند و سوختند:
گروه اول : آنان که به انتظار تقدیر
دست از اقدام کشیدند و به آسمان برداشتند
و خود را در الفاظ "محصور" کردند.
گروه دوم : آنان که به اتکاء تدبیر
دست به اقدام زدند و از آسمان برداشتند
و خود را در اعمال "محبوس" کردند.
"دعا" وسیله ای است که
هم آن "حَصر" و هم آن "حَبس" را می شکند
و آن خود "محصور" و "محبوس" را
قرینِ "رحمتِ بی شماره" و "وسعتِ بی کرانه" می کند.
-------------------------------------------------------
صدر نوشت مهجور مانده :
وَقَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ
و پروردگارتان فرمود مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم در حقیقت کسانى که از پرستش من کبر مىورزند به زودى خوار در دوزخ درمىآیند
سوره ی غافر- آیه ی 60
