حقیقت انسان همان "عقل"است
و حقیقت شیطان همان"جهل" !
خروج انسان از حوزه ی عقل، همان
و ورود او به حوزه ی شیطان، همان!
(( عقل که نباشد جان در عذاب است))
----
صدر نوشت مهجور مانده:
وَقَالُوا لَوْ کُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا کُنَّا فِی أَصْحَابِ السَّعِیرِ – سوره ملک آیه 10
و گویند اگر می شنیدیم یا تعقل می کردیم در میان دوزخیان نبودیم
صراط مستقیم
یک "راه" نیست
بلکه یک "روش" است
که هرکس آنرا در پیش گیرد:
می روید ...
می بالد ...
می شکفد ...
مثل محمد (ص) به پهنای آسمانها و زمین وسعت می یابد ...
بهشت می شود، بهشت ...
آیا به اصلاح، بهبود یا تغییر "روش"ها فکر می کنیم؟
-----------
صدر نوشت مهجور مانده:
اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِیمَ صِرَاطَ الَّذِینَ أَنعَمتَ عَلَیهِمْ ...
برخلاف تصور عوام
خاندان و دودمان افراد را
نه محل زندگی و سکونتشان
نه پست و مقامشان
نه خون و نسبتشان
و نه رنگ و زبانشان
بلکه...
"راه"ی که در پیش گرفته اند
و "مرام"ی که "تبعیت" می کنند
تعریف و تعیین می کند.
لذا ممکن است :
- برخی از سادات، آل یزید باشند و برخی از غیر سادات، آل محمد
- در قلب بلاد کفر، عده ای محمدی باشند و در جوار حرمین شریفین، عده ای اسرائیلی
اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ ، وَآخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِکَ
صدر نوشت مهجور مانده:
فَمَن تَبِعَنِی فَإِنَّهُ مِنِّی
پس هر که از من پیروى کند بى گمان او از من است
سوره ابراهیم – بخشی از آیه 36
هر چیز که در صحبت آنی، آنی !
با هرچه یا هرکه
در دنیا مصاحبت کنی،
همان می شوی:
... اگر با هستی ساز، اصحاب النعیم
... اگر با هستی سوز، اصحاب الجحیم
***
.....
من و همصحبتی اهل ریا دورم باد ....
یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم دولت صحبت آن مونس جان ما را بس
دیوان حافظ
---------------------------------------------------
صدر نوشت:
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ- سوره انفطار آیات 13 و14
نمی دانم از چه زمانی و چگونه
"سرعت" به جای " صحت"
و "لذت"به جای "سلامت"
معیار تصمیمات و شاخص احساساتم شده است:
o حاضرم برای چند دقیقه "سریعتر رسیدن"، صحتم را
و برای چند لحظه "لذت بردن" سلامتم را
به مخاطره اندازم.
o حاضرم برای چند لحظه دیر رسیدن
و برای کمی کمتر لذت بردن
ناراحت باشم ولی از صحیح رسیدن
و سلامت بودن خوشحال نباشم.
اکنون سالهاست "شهوت سرعت" و "حرص لذت"
آرامشم را گرفته و چون خوره به جان سلامتیم افتاده است...
مرا چه شده است ؟
عملی که به تو حس "مَن" تری دهد:
چه به شراب نشستن باشد
چه به صلات ایستادن
گناه دارد.
قدمی که به تو حس "بَر" تری دهد:
چه بر پله های تخت سلطنت باشد
چه بر پله های منبر مرجعیت
گناه دارد.
هرجا گناهی است
پای یک "مَن"
و هر جا منی است
پای یک" گناه"
در میان است.
---------------------------------------------------
صدر نوشت :
یَا أَیُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ (سوره انفطار- آیه 6 )
ای انسان چه چیز تو را در برابر پروردگار کریمت مغرور ساخته؟!
رنجهای زندگی دو دسته اند:
دسته اول :
رنجهایی که ...
جزء ذات زندگی و همراه با گشایش و راحتی اند.
انسان حین تحمل چنین رنجهایی حظ و نصیبی می برد
مانند رنجی که کوهنورد برای صعود، کوچک برای بزرگ شدن،
بی سواد برای باسواد شدن، جاهل برای عاقل شدن، ایثارگر برای ایثار و .....
تحمل می کند.
دسته دوم :
رنجهایی که ...
جزء ذات زندگی نیستند
بلکه خودخواسته و خود ساخته ی انسان اند
و خود انسان آنها را بر زندگی خود تحمیل کرده است، مانند :
- رنج از عدم برآورده شدن نیازهایی که به زور تبلیغات برای ما نیاز شده است.
- رنج از اینکه چرا دیگران خوبند، چرا دیگران موفق اند، چرا دیگران دارند و ...
- رنج برای روزهایی که معلوم نیست بیایند یا نیایند
- رنج برای چیزهای از دست رفته ای که از اول قرار نبوده بمانند.
- رنج ناشی از توقعات بیش از اندازه و انتظارات موهوم
- رنجهای ناشی از بدگمانی، چشم و هم چشمی، مقایسه های بیجا و ...
انسان نه تنها از تحمل چنین رنجهایی هیچ حظ و نصیبی نمی برد و به هیچ گشایش و راحتی نمی رسد، بلکه روز به روز از دورن خرد و خاکستر می شود، می سوزد و می کاهد و به رنج بیشتر می افتد
رنجهای دسته دوم عمدتا ناشی از کوچک بودن و کوتاه دیدن اند.
نظامی که حضرت "رحمن"بیافریند
نمی تواند عذابی خارق العاده و نامتجانس و
سوخت و سوزی غیر از اعمال خود ما داشته باشد.
عذابِ"رحمن" نمی تواند...
.... غیر از محرومیت های خود خواسته ی ما
.... جز منع رحمت– که آنهم پس از کلی پیغام و پسغام- توسط خود ما
انتخاب شده است.
چیز دیگری باشد.
ما در خودمان مخلد خواهیم شد:
اگر بهشت شده باشیم در بهشت و
اگر جهنم شده باشیم در جهنم.
نظام پاداش و عقابی از این عادلانه تر سراغ دارید ؟
صدر نوشت:
بخشی از آیه 123 سوره نساء :
.... مَن یَعْمَلْ سُوءًا یُجْزَ بِهِ .... هر کس بدی کند به همآن کیفر می بیند ...
می دانم گناهم چیست ؟
می دانم هزاران دعا برای تو،خودم
پدر و مادرم، همسر و فرزندانم
دوستان و همکارانم، مردم و مسئولان کشورم،
رفتگان، آیندگان، زنده ها، مرده ها و همه ی جهانیان
به کدامین گناه در قلبم محبوس اند.
می دانم اگر به پروردگارم
که همان پروردگار تو و جهانیان است
خوش گمان بودم
و او را کریم و قدیر، حکیم و حاضر و ناظر می دانستم
هر دم کسی یا چیزی را بهانه می کردم
و یکی از آن هزاران دعای محبوس را
به زبان حال یا قال برمی داشتم
و به درگاهش می شتافتم
آری
می دانم گناهم چیست؟
می دانم آن همه دعا به کدامین گناه در قلبم محبوس
و قلبم در تنگنای کدامین گناه محصور است :
سوء ظن بالله
اَللّهُمَّ اغْفِرْلىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَحْبِسُ الدُّعاَّء
صدر نوشت مهجورمانده :
وَیُعَذِّبَ الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِکِینَ وَالْمُشْرِکَاتِ الظَّانِّینَ بِاللَّهِ ظَنَّ السَّوْءِ عَلَیْهِمْ دَائِرَةُ السَّوْءِ وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَلَعَنَهُمْ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَهَنَّمَ وَسَاءتْ مَصِیرًا
سوره ی فتح آیه 6
دو گروه خویش را از "مصاحبت" با وسعت
و "هم نشینی" با رحمت محروم کردند
و در تنگنای دنیا ماندند و سوختند:
گروه اول : آنان که به انتظار تقدیر
دست از اقدام کشیدند و به آسمان برداشتند
و خود را در الفاظ "محصور" کردند.
گروه دوم : آنان که به اتکاء تدبیر
دست به اقدام زدند و از آسمان برداشتند
و خود را در اعمال "محبوس" کردند.
"دعا" وسیله ای است که
هم آن "حَصر" و هم آن "حَبس" را می شکند
و آن خود "محصور" و "محبوس" را
قرینِ "رحمتِ بی شماره" و "وسعتِ بی کرانه" می کند.
-------------------------------------------------------
صدر نوشت مهجور مانده :
وَقَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ
و پروردگارتان فرمود مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم در حقیقت کسانى که از پرستش من کبر مىورزند به زودى خوار در دوزخ درمىآیند
سوره ی غافر- آیه ی 60
