انسان بدون قرآن بهیمه است !

 

﴿الرَّحْمنُ ٭ عَلَّمَ الْقُرْآنَ ٭ خَلَقَ الْإِنسَانَ ٭ عَلَّمَهُ الْبَیَانَ﴾- سوره الرحمن

چطور در اول سوره ی مبارکه ی «الرحمن» ﴿عَلَّمَ الْقُرْآنَ﴾ بر ﴿خَلَقَ الْإِنسَانَ﴾ مقدّم شد؟

سرش این است که وقتی موجودی انسان می‌شود که با قرآن هماهنگ باشد اگر کسی شاگرد قرآن نبود و از قرآن استفاده نکرد و اهل قرآن نبود، انسان نیست فقط ﴿یَأْکُلُ الطَّعَامَ وَیَمْشِی فِی الْأَسْوَاقِ﴾ است  آنکه انسان می‌سازد قرآن است، پس اول تعلیم قرآن بعد آفرینش انسان، آنکه خلق شده ﴿إِنْ هُمْ إِلَّا کَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ﴾ اگر بخواهد انسان بشود باید قرآنی بشود، لذا ﴿الرَّحْمنُ ٭ عَلَّمَ الْقُرْآنَ﴾ وقتی کسی شاگرد قرآن شد می‌شود انسان : ﴿خَلَقَ الْإِنسَانِ﴾ ، اگر انسان شد حرفِ او می‌شود بیان، یعنی می‌فهمد چه می‌گوید، اگر انسان نشد مُبهم‌گوست و از این جهت که بَهیمه است حرف او مبهم است بهیمه را چرا بهیمه می‌گویند؟ برای اینکه معلوم نیست چه می‌گوید، چون حرفش مبهم است بهیمه است آنکه حرفی برای گفتن ندارد فقط درباره ی اجوفین سخن می‌گوید و همین ، می‌شود بهیمه ، چنین موجودی دیگر اهل بیان نیست.

درس تفسیر آیت الله جوادی آملی

 مورخ

21/2/90

www. Eshia.ir