زهرخند!

       گفتند : اگر یک " فرصتِ نماز"  بِهِت بِدَ ن  چکار می کنی؟

       گفتم : سریع تمامش می کنم و دنبال کارهای شخصیم میرَوَم!

       گفتند :  اگر یک "سفره غذا"  بِهِت بِدَ ن  چکار می کنی؟

       گفتم :  سریع خلاصش می کنم و دنبال غدای فردا می دَوَم

       گفتند : اگر  یک "فرصتِ تحصیل" بهت بِدَ ن چکار می کنی؟

       گفتم : سریع دُ دَرَش می کنم و سر کار می رَم .

       گفتند :  اگر  یک فرصتِ کار بِهِت بِدَ ن چکار می کنی؟

       گفتم : تا بتونم مرخصی می گیرم  و ادامه تحصیل می دَم

       گفتند: اگر یک عمر، فرصتِ زندگی بِهِت بِدَ ن چکار می کنی؟

       گفتم :   هر روز همان روز را می فروشم تا "فردا" بخرم !

           در حالیکه تمام آن فرصتها را دادند و تمام آن کارها را کردم و می کنم ...

 

           گفتند : به او گفتند اگر یک کامیون پول بِهِت  بِدَ ن چکار می کنی؟

        گفت :  بیست هزار تومن میگیرم خالیش می کنم!

       آی خندیدم ..... 

دو صد مصرع رنگین!

...

مثل دیگران جزوه نداشت

از ابتدا تا انتهای کلاس یک ریز و یک طرفه حرف نمی زد

بیشتر چیزهایی را که گفت سر کلاسش یاد گرفتم و هنوز هم بیاد دارم.

کم گفت ولی کمش از زیاد دیگران ماندگارتر شد.

 می دانی چرا  ؟

 چون  می دانست ...

                      ... مخاطب عادت زده و بی سوال، ذهن پر مشغله و بی مساله

                             یاد نمی گیرد

                                 دیر یاد می گیرد                        

                                      یاد می گیرد و فراموش می کند                   

                                            بی جا، بی جهت، زیاده و بدرد نخور یاد می گیرد.

چون  می دانست ...

                     ... تا سوال  پرده نشین و  پوشیده است

                            جواب ها  حیران و معلقند :

                بی قاعده می آیند و بی خبر  می روند

                      بی نظم  می مانند و  بیجا رسوب می کنند

                           نه عقلی را  اثاره و نه  عدلی را اقامه  می کنند

                                           و  فقط  بر سواد ها و سیاهی ها  می افزایند

                                                و بر خود بزرگ بینیها  و تکبر ها  دامن می زنند

 

از این رو ...

           ... تا مساله های خاک گرفته و سوالهای سالها معطل مانده را

                          از اندرونی ذهن ها و  کنج وجدانها بیرون نمی کشید

                                    طرح نوی نمی ریخت و تئوری جدیدی نمی گفت .

یادش بخیر

 کم گفت ولی شیرین  گفت.

   من نه  آنم که دو صد مصرع رنگین گویم           من چو فرهاد یکی گویم و شیرین  گویم

                                                                                         ( کهفی پیشاوری)

-----------------------------------------------------------------

پی نوشت :

یادگیری مبتنی بر مساله -  Problem- Based Learning - را اولین بار از او شنیدم و از او یاد گرفتم

پستوها (؟!)

وقتی ...

        ... استعدادها در پستوی وجودها خاک بگیرد.

          ... عقل ها در گنجینه ی جانها مکتوم بماند.

        ... عدل ها در ضمیر قلبها پنهان بماند.

        ... احسان ها در نهانخانه ی دلها جا خوش کند.

        ... سکه های طلا در حسابهای بانکی رسوب کند.

        ... ارزهای خارجی در گاو صندوقهای خانگی فسیل شود.

 

آن گاه ...

 همه باهم و به تنهایی  

            کنار گنجینه های پرُ

                   روی استعدادهای سرشار

                           بالای سفره های نفت و گاز

                                بر فراز معدن های آهن و مس

                                              می کاهیم ... می سوزیم ... و عذاب می کشیم

                                                     (هم در دنیا و هم در عقبی)

 -----------------------------

صدرنوشتِ مهجور مانده:

الَّذِینَ یَبْخَلُونَ وَیَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ وَیَکْتُمُونَ مَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ وَأَعْتَدْنَا لِلْکَافِرِینَ عَذَابًا مُّهِینًا 

همان کسانى که بخل مى‏ورزند و مردم را به بخل وامى‏دارند و آنچه را خداوند از فضل خویش بدانها ارزانى داشته پوشیده مى‏دارند و براى کافران عذابى خوارکننده آماده کرده ‏ایم

سوره نساء-آیه ی 37

چنبره !

برای یِ ذره بهتر شدن زندگی دیگران

         نه عزمی برای خرج مال و زمان دارم

                نه ذوقی برای صرف هنر و سواد و

                    نه شوقی برای بکارگرفتن استعداد

می دانی چرا ؟

چون ...

      ... مخزن نعمت های در اختیارم را خودِ کوچکم می بینم نه خدای بزرگم ! 

            ( لذا می ترسم  تمام شوند و دستم خالی بماند)

      ...  هنر، سواد و استعداد هر چند قلیلم را منسوب به خودحقیرم می دانم نه پرورگار عظیمم ! 

            (  لذا می ترسم مثلا ریا یا خودنمایی شود)

        ... همه ی فضل الهی را به اسم خود لئیمم مصادره کرده ام نه ربِّ کریمم ! 

          ( همه دارایی هام رو  مال خودم می بینم نه نعمت خدا) 

 از این روست که ...

       تمام قامت، بر عطاهای خداوندی چنبره انداخته ام و

            با همه ی منیَّتم آنها را از خلق خدا کتمان می کنم

                 از این روست که بخیلم، بخیلم ........ بخیل !

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

صدرنوشتِ مهجور مانده:

الَّذِینَ یَبْخَلُونَ وَیَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ وَیَکْتُمُونَ مَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ وَأَعْتَدْنَا لِلْکَافِرِینَ عَذَابًا مُّهِینًا 

همان کسانى که بخل مى‏ورزند و مردم را به بخل وامى‏دارند و آنچه را خداوند از فضل خویش بدانها ارزانى داشته پوشیده مى‏دارند و براى کافران عذابى خوارکننده آماده کرده‏ایم

سوره نساء-آیه ی 37

عمل لیزیک!

 عینک ...

         ... از جنس من نیست

                      خارج از من است

                           جا می ماند، کثیف می شود

                                  گُم می شود، مستهلک می شود                          

با عمل لیزیک ...

                  ... عینک از جنس چشمم می شود

                                    همیشه همراهم می شود:

                                    دیگر جا نمی ماند وگم و کثیف و مستهلک نمی شود.

 

آیا عملی، فرمولی یا اکسیری سراغ دارید که ...

                          ... این چشم لیزیک شده ی تنم را

                          ... این اعتبار بانکی و ثروت بیرون از تنم را

                          ... این دانایی های اندک درون ذهنم را

                          ... این دلخوشی ها، انگیزه ها و زیبایی های بیرون از جانم را

                          هم جنس جانم کند تا همیشه ...

                                                 ... همراهم بمانند

                                                  ... جایی یا زمانی جا نمانند و

                                                  ... گم وکثیف و مستهلک نشوند؟

                                                                             آیا سراغ دارید؟

خیال پردازی در خلوت!

چون "من" منتظر هستم، اتوبوس باید بایستد علیرغم پُر بودنش

چون "من" سوار شده ام، اتوبوس باید نایستد علیرغم خالی بودنش

چون "من" سواره ام، پیاده باید توقف کند علیرغم حق تقدمش 

چون "من" قرمز/آبی هستم، رقیب باید شکست بخورد علیرغم بهتر بازی کردنش

چون "من" ایرانی هستم، خارجی ها ....

چون "من" زن هستم، مرد ها  ....

چون "من" مرد هستم، زن ها .... 

چون "من"  آمده ام، آیندگان.... 

چون "من"  ....

 

وای

        چه  کَم  می شد، توقع ها

            چه زیاد می شد، تحمل ها

               چه دگرگون می شد، رنج ها

                   چه منقلب می شد، شادی ها

                           چه بزرگ می شد، دنیاها                               

                                 اگر "من"، معیار نبود!

"جایی" کجاست؟!

مردم زیاد استفاده می کنند.

شما هم قطعا شنیده اید و خودتان هم استفاده کرده اید:

 

« ... فلانی به "جایی" رسیده است ... تلاش کن... درس بخوان تا به "جایی" برسی ...»

 

آیا تا به حال از خود پرسیده ایم:

                    آن "جایی" کجاست؟

               کی به "جایی" رسیده است؟  

                  اگر تا آخر عمرمان به آن "جایی" نرسیم، تکلیف چیست؟

                         آیا اگر همه به "جایی" برسند چرخ زندگی خواهد چرخید؟

     

آیا کسی که ماهانه دهها میلیون تومان درآمد دارد

                                      همه او را می شناسند

                                           جلو او خم و راست می شوند

                                                      به "جایی" رسیده است؟

آیا کسی که علیرغم تمام سعیش قوت لایموتی دارد

                                                    صادق است

                                                         منصف است

                                                          مردم دوست است

                                                             به "جایی" نرسیده است؟

 

واقعاً آن "جایی" کجاست؟ 

 نکند "جایی" همین جا باشد که اکنون هستیم!

نکند در رسیدن به یک "جای موهوم"، هی "جاهای حقیقی" را بفروشیم!

نکند سرآخر "بی جا" بمانیم!

ظرف توفیق!

      "ظرفِ توفیق" محدود نیست

     که اگر تو و حتی همگان از آن طَرفی ببندید، به من کمتر برسد

                                                  تو و همگان بیشتر از پیش، موفق باشید!

مصیبت ها یا مصیبت بزرگ!

                                 مصیبت بزرگ ...

             ... "تشنگی" هفتاد تن نیست!            " آب ستیزی" هفتاد هزار جان است!

      ... اسارت زینب ها و رقیه ها نیست!       طنازی تفاخرها، تظاهرها و تکاثرهاست!

     ... دهها تن بی سر نیست!                      هزاران سر بی عقل است 

               ... دهها "بدن بی قبر" نیست!               هزاران "قبر  بی جان" است!

               ... گلوی اصغر(ع) نیست!                       قلب حرمله هاست!

     ... کربلا نیست!                                بدعهدی ها و دروغ هاست!

    ... عاشورا نیست!                               تهمت ها و خیانت هاست!

               ... تن ها نیست!                              جان ها است!

              ... قالب ها نیست!                              قلب هاست!

             ... پوستها نیست!                               مغزهاست!

             ... زخم ها نیست!                            مرض هاست!

             ... دردها نیست!                              جهل ها است!

                                                     

و تو ...

   برای کدام سیاه پوشیدی؟  

   بر کدام گریه می کنی؟

   از کدام می توانی بکاهی؟ 

    و برکدام می توانی امام زمانت را تسلی دهی؟

                                                    مصیبت ها یا مصیبت بزرگ

 

جز زیبایی ندیدم !

کودک بودم!

 بالا و پایین پریدن یک خرگوش پشمالو،

                       جلو یک غذاخوری شلوغ،

                                          برایم زیبا بود.

                                             و آن زیبایی ادامه داشت تا ....

                ... تا فهمیدم درون آن خرگوش،

                        پر از مردی است از سرناچاری

                           و درون آن غذاخوری

                             پر از آروغ است از سرسیری

                                ... آن زیبای کودکی برایم زشت شد

                                                            و آن زشتی ادامه داشت تا ...

                  ... تا فهمیدم درون آن مرد ناچار

                       پر از قلبی است مهربان و بی آزار

                           که به ذوق کودک ناز یک ساله اش صبور گشته و به شوق او بیقرار

                             ... آن زشت دیروزی برایم زیبا شد

                                زیبایی که با آن زیبای کودکیم،از قلب تا قالب فاصله داشت.

                                     زیبایی که -علیرغم تمام زشتیهای اطرافش- تاکنون ادامه دارد ....

                                   و تا دوباره افق نگاه و گستره ی دیدم تغییر کند ادامه خواهد داشت.                            

 

آری

 زشت یا زیبا

چقدر زشت و چقدر زیبا ؟

تابعی از افق نگاه وگستره ی دید توست

                              و تغییر یا تعمیق نگاه تا ...

                                                    ...تا همه ی هست ها را نبینی و مقصود از آنها را نفهمی

                     ... تا افق نگاهت، عالی ترین و گستره ی دیدت، وسیعترین نشود

                 ... تا  در آن عالی ترین افق و آن وسیعترین منظر، قرار پیدا نکنی

                                                                                                            ادامه خواهد داشت.        

پروردگارا !

      آن زینب بزرگ! 

            آن عقیله ی بنی هاشم!

                             از چه افق اعلایی ؟

                                       و در چه گستره ی وسیعی؟

                                                             کربلا را دید که جز زیبایی ندید ؟